Όταν η δύναμη γίνεται φυλακή – Κάποιες κρυμμένες θετικές πεποιθήσεις που μας περιορίζουν 

Της Έλενας Αλεβιζοπούλου*

Είσαι μήπως κι εσύ από εκείνους που ακούει ή άκουγε διαρκώς φράσεις όπως: «Είσαι δυνατός/ή εσύ, δεν έχεις ανάγκη!», «Μπορείς να τα καταφέρεις μόνος/η σου!» ή «Δεν χρειάζεσαι κανέναν και τίποτα, είσαι δύναμη!»; 

 Πρόσφατα συνειδητοποίησα πως αυτές οι φαινομενικά ενδυναμωτικές πεποιθήσεις, που ακούγονται ως κοπλιμέντα και θετικές αναγνωρίσεις, κρύβουν έναν ύπουλο περιορισμό, μία τεράστια παγίδα. Δεν μας επιτρέπουν, στην ουσία, να δεχτούμε βοήθεια μιας και εμείς “δεν χρειαζόμαστε κανέναν και τίποτα” και μετά αναρωτιόμαστε γιατί πέφτουν τόσα πάνω μας να κάνουμε και κυρίως γιατί δεν μας βοηθάει κανείς – έχουμε εδώ μία αυτο-εκπληρούμενη προφητεία σε ολική αναπαράσταση… 

Κι είναι τόσο καλά κρυμμένη – πίσω από τη θετικότητα της δήλωσης, που δύσκολα θα αντιληφθεί κανείς την ύπαρξή της και θα αποφασίσει να κάνει κάτι γι αυτό. 

Η πεποίθηση «Δεν έχω ανάγκη κανέναν» μπορεί να φαντάζει ως απόδειξη αυτοδυναμίας και ισχύος, αλλά στην πραγματικότητα μπορεί να οδηγήσει σε απομόνωση. 

Όταν κάποιος μεγαλώνει ακούγοντας ότι είναι τόσο ικανός που δεν χρειάζεται στήριξη, ασυνείδητα αποφεύγει να τη ζητήσει, ακόμα κι όταν πραγματικά τη χρειάζεται και πολύ πιθανόν να αποφεύγει ακόμα και να την δεχτεί όταν του την προσφέρουν. 

Ο φόβος της “αδυναμίας” ή της “ευαλωτότητας” μπορεί να γίνει τροχοπέδη στην εξέλιξη. 

Ο Tony Robbins λέει: 

 “Η ποιότητα της ζωής σου είναι η ποιότητα των σχέσεών σου”. 

Αν δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να δεχτεί βοήθεια, πώς μπορούμε να συνδεθούμε αληθινά και να καλλιεργήσουμε ουσιαστικές σχέσεις; 

Όταν η δύναμη μετατρέπεται σε μια εσωτερική εντολή να μην δείχνουμε ποτέ ευαλωτότητα, χάνουμε την ευκαιρία για αυθεντικές συνδέσεις. 

Μπορεί να γίνουμε αυτοδημιούργητοι, μπορεί να είμαστε σούπερ ικανοί αλλά ταυτόχρονα, ενδέχεται να εγκλωβιστούμε στη μοναξιά, στην ταλαιπωρία και στην δυστυχία του να τα κάνουμε όλα μόνοι μας εμείς οι ίδιοι που τα κάνουμε όλα “τέλεια”. 

Ο Carl Jung είπε το σοφό και μαγικό: 

 “Μέχρι να κάνεις το ασυνείδητο συνειδητό, αυτό θα καθορίζει τη ζωή σου και θα το ονομάζεις μοίρα”. 

Αν δεν αναγνωρίσουμε τις κρυμμένες μας πεποιθήσεις, θα συνεχίσουμε να κινούμαστε πάνω στις ράγες τους, χωρίς να καταλαβαίνουμε γιατί τα ίδια μοτίβα και οι ίδιες ανεπιθύμητες καταστάσεις επαναλαμβάνονται διαρκώς στη ζωή μας. 

Η πραγματική δύναμη είναι μέσα μας. 

Η αναζήτηση λύσεων δεν πρέπει να γίνεται έξω από εμάς, αλλά μέσα μας. 

Η εξωτερική βοήθεια είναι απαραίτητη – ναι! αλλά κι αυτή για να δουλέψουμε το μέσα μας και είναι ιδιαίτερα αποδοτική κι αποτελεσματική όταν μας προτρέπει πρωτίστως να αναγνωρίσουμε τις δικές μας εσωτερικές ανάγκες και τις δικές μας αντιλήψεις. 

Ο Henry Ford έλεγε: 

 “Είτε πιστεύεις ότι μπορείς, είτε πιστεύεις ότι δεν μπορείς, έχεις δίκιο”. 

Αυτό σημαίνει πως η αλλαγή της σκέψης μας και μόνο καθορίζει τη δράση μας. Αυτό όμως δεν γίνεται χωρίς να ψάξουμε βαθιά μέσα μας και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να δει την αιτία – την πραγματική πηγή του προβλήματος και στη συνέχεια να ανακαλύψει τον τρόπο να τη διαχειριστεί! 

 Τι μπορεί να βοηθήσει:

 Αυτοπαρατήρηση: Αναρωτηθείτε ποιες φράσεις ακόμα κι αν δεν τις επαναλαμβάνετε μοιάζει να τις πιστεύετε για τον εαυτό σας. “Δεν έχω ανάγκη κανέναν”; “Η επιτυχία έρχεται μόνο με σκληρή δουλειά”; Μπορεί αυτές οι φράσεις να σας περιορίζουν; 

 Δοκιμή της αντίθετης πεποίθησης: Τι θα γινόταν αν δοκιμάζατε την ιδέα ότι η βοήθεια από τους άλλους δεν είναι αδυναμία, αλλά ένδειξη αυτογνωσίας, ευφυίας και δύναμης; Μήπως γνωρίζετε ανθρώπους που έχουν κόσμο που τους βοηθάει, που τους υποστηρίζει και γενικά που δουλεύουν αρμονικά και όμορφα μαζί; Είναι χαζοί αυτοί οι άνθρωποι; Είναι ανίκανοι; Είναι αποτυχημένοι; Μήπως είναι ακριβώς το αντίθετο: δημοφιλείς, επιτυχημένοι και πολύ έξυπνοι;!;!;!;!;……

 Άνοιγμα σε νέες εμπειρίες: Αποδεχτείτε μικρές πράξεις βοήθειας και υποστήριξης από άλλους και παρατηρήστε πώς αισθάνεστε. Μήπως τελικά σας κάνει να νιώθετε πιο ανθρώπινοι και συνδεδεμένοι; 

 Επανεκπαίδευση του μυαλού: Αντί να λέτε «Δεν έχω ανάγκη κανέναν», αντικαταστήστε το με “Μπορώ να στηριχτώ και στους άλλους χωρίς να χάσω τη δύναμή και την ικανότητά μου”.

Η πραγματική δύναμη δεν είναι να αντέχεις τα πάντα μόνος, αλλά να επιτρέπεις στον εαυτό σου να συνδεθεί, να αγαπηθεί, να υποστηριχθεί. 

Η ζωή δεν είναι ένας στίβος επιβίωσης, αλλά ένα μονοπάτι που διανύουμε μαζί. Μαζί με συντρόφους, μαζί με συνεργάτες, μαζί με φίλους…. 

Το μαζί είναι το κλειδί για την εξέλιξη, την ανάπτυξη και την επιτυχία!

…και μερικές φορές, το πιο γενναίο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, είναι να πούμε δυνατά: “Ναι, φυσικά και υπάρχουν φορές που κι εγώ χρειάζομαι βοήθεια και επιτρέπω στον εαυτό μου να τη δεχτεί με χαρά!”