Άρθρα

Η Τέχνη του να Μην Αφήνεις τους Άλλους να Σε Πληγώνουν

Της Σοφίας Μαθιουδάκη*

Kάπου ανάμεσα στις σκιές της καρδιάς και το φως της ψυχής, βρίσκεται μια λεπτή γραμμή. Είναι η γραμμή εκείνη που καθορίζει πώς επιλέγουμε να ζούμε τη ζωή μας, πώς αφήνουμε τους άλλους να μας αγγίζουν ή να μας πληγώνουν. Δεν είναι εύκολο να την ανακαλύψεις, και ακόμα πιο δύσκολο να την κρατήσεις σταθερή. Όμως, είναι απαραίτητη.

Η αλήθεια είναι πως το να αφήνεις κάποιον να σε πληγώνει είναι σαν να του δίνεις το κλειδί της ψυχής σου. Και αυτό το κλειδί είναι ιερό. Μας ανήκει. Έχουμε την απόλυτη ευθύνη να προστατεύουμε τον εαυτό μας, όπως θα κάναμε για κάποιον που αγαπάμε βαθιά. Το να επιτρέπουμε σε κάποιον να μας πληγώσει επαναλαμβανόμενα είναι μια μορφή προδοσίας προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί η καρδιά μας δεν είναι άδεια, ούτε άψυχη. Είναι γεμάτη όνειρα, αναμνήσεις και ελπίδες.

Δεν πρόκειται για εγωισμό ή σκληρότητα· πρόκειται για αυτοσεβασμό. Όπως δεν θα αφήναμε ποτέ κάποιον να καταστρέψει το σπίτι μας, έτσι δεν θα πρέπει να του επιτρέπουμε να καταστρέψει την ψυχή μας.

Πώς, όμως, μπορείς να προστατευτείς;
Πώς μπορείς να πεις «όχι» όταν κάθε κύτταρο του σώματός σου θέλει να παραμείνει συνδεδεμένο με τους άλλους, ακόμη και όταν σε πληγώνουν;

Το πρώτο βήμα είναι η θέσπιση ορίων. Όρια που δεν είναι τείχη, μα μια γέφυρα προς την κατανόηση του ποιος είσαι και τι αξίζεις. Τα όρια αυτά δεν είναι φτιαγμένα από πέτρα, αλλά από σεβασμό και κατανόηση. Όταν λέμε «όχι» σε κάτι που μας πληγώνει, στην ουσία λέμε «ναι» στον εαυτό μας. Και αυτό το «ναι» είναι ένα από τα πιο ισχυρά και λυτρωτικά λόγια που μπορούμε να πούμε.

Μερικές φορές, χρειάζεται να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να αναλογιστούμε τι πραγματικά μας κάνει καλό και τι μας αφαιρεί δύναμη. Κάθε φορά που βάζουμε ένα όριο, δίνουμε μια υπόσχεση στην καρδιά μας: δεν θα επιτρέψουμε στον πόνο να καθορίσει ποιοι είμαστε.

Αλλά τα όρια δεν είναι το παν. Χρειάζεται και η αποδοχή. Η αποδοχή ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους, παρά μόνο τη δική μας αντίδραση απέναντί τους. Όταν αποδεχόμαστε αυτό, απελευθερωνόμαστε από την ανάγκη να τους αλλάξουμε και τους αφήνουμε να είναι αυτό που είναι, ενώ ταυτόχρονα κρατάμε τον εαυτό μας ασφαλή. Δεν είναι ένδειξη αδυναμίας να απομακρυνθείς από κάποιον που σε πληγώνει· είναι απόδειξη σοφίας.

Κι όμως, είναι τόσο δύσκολο. Γιατί πολλές φορές νιώθουμε πως η απόσταση σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε ή ότι προδίδουμε τη σχέση. Στην πραγματικότητα, όμως, το να πάρεις απόσταση είναι ένας τρόπος να προστατεύσεις όχι μόνο τον εαυτό σου αλλά και τη σχέση, δίνοντάς της χώρο να επανεξεταστεί και να επαναπροσδιοριστεί.

Όταν σταματάς να επιτρέπεις στους άλλους να σε πληγώνουν, δεν σημαίνει πως κλείνεις την καρδιά σου. Αντιθέτως, την ανοίγεις περισσότερο, αλλά με τρόπο που σέβεται τη δική σου αξία. Αυτή η διαδικασία απαιτεί αυτογνωσία, την ικανότητα να κοιτάς βαθιά μέσα σου και να αναγνωρίζεις τι πραγματικά αξίζεις.

Δεν είναι μια πορεία εύκολη. Μερικές φορές χρειάζεται να περάσεις μέσα από τη θλίψη… να νιώσεις τον πόνο, για να καταλάβεις ότι δεν τον αξίζεις. Αλλά μόλις το κατανοήσεις αυτό, η αλλαγή που θα συμβεί μέσα σου είναι βαθιά και λυτρωτική. Θα μάθεις να προσεγγίζεις τους ανθρώπους με αγάπη, αλλά και με την απαραίτητη αποστασιοποίηση όταν χρειάζεται.

Το να μην επιτρέπεις στους άλλους να σε πληγώνουν είναι μια επιλογή ελευθερίας. Σημαίνει ότι δεν είσαι πια αιχμάλωτος των προσδοκιών, των φόβων ή των πράξεων των άλλων. Είσαι εσύ, ανεξάρτητος και ακέραιος, με το δικαίωμα να ζεις με ευγένεια και αλήθεια. Και μέσα σε αυτή την ελευθερία, βρίσκεις τον αληθινό σου εαυτό.

Μπορείς να επιλέξεις ποιοι θα είναι κοντά σου, ποιοι θα μοιράζονται την ενέργειά σου και το ταξίδι σου. Δεν είναι κάθε καρδιά ικανή να σε κατανοήσει και να σε αγαπήσει με τον τρόπο που αξίζεις. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η καρδιά σου πρέπει να κλείσει. Αντίθετα, παραμένει ανοιχτή, αλλά μόνο για εκείνους που πραγματικά την τιμούν.

Στο τέλος της ημέρας, η πιο σπουδαία απόφαση που μπορούμε να πάρουμε είναι να επιλέξουμε τη δική μας ευτυχία. Και αυτή η ευτυχία δεν εξαρτάται από τους άλλους, αλλά από εμάς τους ίδιους. Όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε την επιλογή να μην αφήνουμε τους άλλους να μας πληγώνουν, τότε ανακτούμε την πιο πολύτιμη δύναμη: τη δύναμη να αγαπάμε τον εαυτό μας και να ζούμε χωρίς δεσμά.

Ας είναι αυτό το δώρο που χαρίζουμε στην ψυχή μας, ένα δώρο γεμάτο ελευθερία, σεβασμό και αληθινή αγάπη.

Η Μελαγχολία του Σεπτέμβρη…

     Η Σοφία Μαθιουδάκη είναι από το Ηράκλειο Κρήτης και είναι Life Coach, NLP Practitioner, πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων και συγγραφέας του βιβλίου “Η ζωή είναι τέχνη“. Για 24 χρόνια εργαζόταν στο χώρο των Μ.Μ.Ε. και τα τελευταία 8 χρόνια στο χώρο του Coaching, της προσωπικής και επαγγελματικής ανάπτυξης.
      Δηλώνει ένθερμη υποστηριχτής της Δια Βίου Μάθησης έχει παρακολουθήσει δεκάδες επιμορφώσεις, σεμινάρια και συνεχίζει …. Με σκοπό να εξελίσσεται και με περισσότερες γνώσεις στη φαρέτρα της να υποστηρίζει τους ανθρώπους να ζουν με ισορροπία, γαλήνη και πληρότητα!          

   Η αγαπημένη της φράση ανήκει στον Ν. Καζαντζάκη: « Έχεις τα πινέλα έχεις τα χρώματα ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα ».

 Μας λέει χαρακτηριστικά: Το Life Coaching είναι απόλυτα εναρμονισμένο με την ηθική, τις αρχές και τις αξίες μου. Έχει όλα εκείνα τα εργαλεία που σε κινητοποιούν, σου δίνουν όλη την υποστήριξη και την ενδυνάμωση που χρειάζεσαι για να απελευθερώσεις όλο το δυναμικό σου, να αναγνωρίσεις τις δυσλειτουργικές σου πεποιθήσεις και με πίστη στις ικανότητες και τα θέλω σου, να δημιουργήσεις τις συνθήκες για να προοδεύσεις, να εξελιχθείς και να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου.

       Τα όνειρα δεν είναι πολυτέλεια, είμαστε εμείς και οφείλουμε να τα ζήσουμε, με πίστη, αγάπη και δράση!

Όλοι μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή που θέλουμε, χρειάζεται μόνο να πιστεύουμε σ ’εμάς και τις ικανότητες μας.
Είναι υπέροχο να συμμαχείς με ανθρώπους ώστε να μπορούν να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα και αυτό είναι το δικό μου όνειρο!
Είμαι πεπεισμένη δε ότι σε αυτή τη ζωή δεν θα μπορέσουμε να γίνουμε “τέλειοι” μπορούμε όμως να γίνουμε ευτυχισμένοι!